بازگشت
یـوجـــهـا ن یـوا نســــــا ن
ا صـغـرعـبا د ي ا صـغـرعـبا د ي

ســلا م ســــرتیرمیهـن هـرکجــا ئِِي

ا مـــید ســـلا م مـــــا علـیک نمـــا ئي

 

                                                                              

 

من که  ا زجمـله صـد ها شا گرد آ موزگا رپا ک نفس ؛ بی تعصب ، خوش بیــا ن وخوش قـیـا فـه ا ستا د عـبــد ا لـوهــا ب سـرتیرمیبا شم ، برگـذ ا ری محغل وگرد هما ئي ( تجلیل و بزرگد ا شت ا زکا رکـرد هـا ی ا د بی  بخصوص شـعرو شصتمین سا لروز تولـد شا ن ) را  ، حضورا سـتا د گرا می وهـمه ي د وسـتد ا را ن شعـرو ا د ب تبریک عرض کرد ه ، د رحا لکه زحما ت برگذ ا رکنند گا ن محغل را می سـتا یم ؛ فـقط  میخوا هــم با کما ل ا د ب وبد ورا زهرنوع تعصب بگویم:

 ا ســتا د ســـــرتیر، ســرتــــیـرهــــــمه بـود ه ،هست وخوا هد بود نه یک زبا ن خا ص .

ا سنا د سرتیرد رد ورا نکه د رلیسه عا لی حبیبیه تد ریس مینمود ند ،  به شا گرد ا نش که ا زنقا ط مختلف کشوربود ه وبزبا نها  وا قـوا م مختلـف وبهـم برا د روطن عزیزتعـلق د ا شتنـد ،همیشه د ر

پهلوی تد ریس ا د بیا ت پشــــتوما نند هرا را ن آ مورگا ر د یگروطن، د رس صد ا قت ، برد ه با ری، ا عتما د به نفس ، وطن د وستی وا نسا ن د وستی را میآ موختند . هیچگا هی تعصب ند ا شته

وبا شا گرد ا ن مسلم ، ا هل هنود ، شما ل وجنوب ، شرق وغرب د رخا لکه ا زا توریته وا نظبا ط

خا صی برخورد ا ربود ند ، را بطه ی بسیا رمحکم ، نزد یک ود وستا نه د ا شتند .

ا ستا د سرتیرد رحا لکه به محل تولد ، زبا ن ، وطن وهموطنا نش عشق وعلا قه د ا شته ود ا رند

مگرجها ن را خا نه مشترک همه ی ا نسا نها د ا نسته ، به ا نسا ن وچها ن عشق ورزید ه ، تعلقش

را به جها ن وا نسا ن  ا برا زمید ا رد ، نه به یک  قوم ، منطفه ویا زبا ن خا ص .

شعربزبا ن پشــــتوسرود ه شد ه وبه یقین که ترجمه ، آ ن کیفیت وا صا لت را که ا صل سرود ه 

د ا رد د ربر ند ا شته که ا زین با بت ا زهمه بطورعا م وا زا ستا د سرتیربطورخا ص ،  معـذرت میحوا هم .  شعـرا زسا یت ورین ( ا فغا ن جرمن آ نلا ین ) که با زند ه گی نـا مه فـشرد ه ا ستا د

ســرتـیر به همت شا غلی ( حــبیب ا لله غمخوا ر) نشرگرد ید ه ، ا نتخا ب شد ه ا ست . عـبا د ی

یـوجـــهـا ن یـوا نســــــا ن

 

مــن ا زجـــهـا نم وجــها ن ا ز مـن     

 مــنم مجـنـون وا یـن لــــیلا ی مــن

مرد م جها ن همه مرا بـرا د را ن ا ند ...... زنا نش ما د را ن وبزرگا نش پد را ن من ا ند وهمین مـرد م وحود م را تشکیل میدهند

ا ین ها ا ند که من هــستم وهمینـــا ن وجود م را تشــکیل مــدهند

 جــها ن فا رع خوا هم  زمصیبت وزند گی ا نســـا ن زآ فـت                    

ا ین جــها ن قشنگ ما فـا رغ ا زجــنگ ، زیــبا مـعلوم میشود

نــنامـم بـنـا مـها ی مختلف خوذ را که یک آ رمــا ن د ا رم

یک ا نــسا ن هـــــستم ویک حــــها ن د ا ر م

زمین را تخت خویـش و ا ســـما ن را لــحا ف خوا نـــم

ا زین سـبب نگهــد ا ریــش را بـرخود قــرض د ا نــــم

چـــــرا ؟

بـر ا ی ا یــنکه :

مــن ا زخــــهـا نـــم وجـــهـا ن ا زمـــن       

  مــــنم مـجــنون و ا یـن لــــــیلا ی مـــن


September 22nd, 2008


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان